grudzień 2019

Zad. 1. Pierwszym prezydentem Wrocławia był dr chemii Bolesław Drobner. Funkcję tę pełnił krótko w 1945 roku od marca do czerwca (został powołany na urząd 14 III, zatem jeszcze przed wkroczeniem Armii Czerwonej do miasta, co miało miejsce dopiero w maju 1945, a odwołany w trybie natychmiastowym przez prezydenta Bolesława Bieruta na początku czerwca, po tym jak zaprotestował wobec miejscowego dowódcy Armii Czerwonej przeciwko utrudnianiu starań o normalizację życia przybywających do miasta Polaków).

Jego siedziba (i jednocześnie mieszkanie) mieściła się w ocalałej kamienicy przy dzisiejszej ulicy Poniatowskiego 27, o czym informuje pamiątkowa tablica.

Po wybuchu I wojny światowej w 1914 Drobner wstąpił do Legionów, a w 1915 przeszedł do armii austriackiej, w której służył do końca wojny. Był działaczem PPS. W 1922 współzałożył Partię Niezależnych Socjalistów. W 1939 roku zarządzał kopalnią soli potasowych w Kałuszu. W 1940 został aresztowany przez NKWD i wywieziony w głąb ZSRR. Uwolniony w 1943 został członkiem Zarządu Głównego Związku Patriotów Polskich, a 21 lipca 1944 wszedł w skład PKWN jako kierownik Resortu Pracy, Opieki Społecznej i Zdrowia. W powojennym Wrocławiu współorganizował polską administrację, opowiadał się za przekształceniem go w tzw. miasto wydzielone. Chciał stworzyć system gospodarczy eliminujący obieg pieniądza (tzw. republikę drobnerowską. Od 1944 był posłem do KRN, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL kolejnych kadencji (I-IV), w II, III i IV kadencji pełnił funkcję Marszałka Seniora. Odznaczony dwukrotnie Orderem Sztandaru Pracy I klasy oraz Krzyżem Wielkim i Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

Zad. 2. W czasie II wojny światowej liczba ludności Wrocławia przekraczała milion. Na przełomie lat 1944/45 masowo przybywali tu uciekinierzy ze wschodnich terenów III Rzeszy. W styczniu i lutym 1945 na rozkaz gauleitera Hanke przymusowo ewakuowano z Wrocławia na zachód około 700 000 osób.

W powojennym Wrocławiu najwięcej ludności mieszkało w mieście na początku lat 90. XX wieku (ok. 650 000 licząc ze studentami).

Zad. 3. We Wrocławiu funkcjonowały (lub nadal funkcjonują) jako środki komunikacji miejskiej:

• omnibusy konne (1840-1914)
• tramwaje konne (1877-1906)
• tramwaje elektryczne (od 1893)
• kolej wąskotorowa (1898-1967 - linia do Trzebnicy)
• trolejbusy (1912-1913)
• autobusy (od 1904 - linia do Osobowic)
• taksówki (od 1906)
• tramwaje wodne (od lat 50. XX wieku)
• promy stałe i sezonowe (do końca XX wieku)
• dorożki
• riksze
• rower miejski, hulajnoga miejska
• meleksy
• kolej miejska (bilety MPK są honorowane w pociągach Regio i Kolei Dolnośląskich w obrębie miasta)
• kolej linowa gondolowa (od 2013).