Kalendarium

Na koniec podsumujmy w skrócie ponad 2,5 tysiąca lat badań nad wielościanami.

• V w. p.n.e. Platon opisuje 4 wielościany foremne (bez dwunastościanu).
• IV w. p.n.e. Teajtetos podaje kompletną listę wielościanów platońskich.
• III w. p.n.e. Euklides podaje dowód, że innych wielościanów platońskich nie ma.
• III w. p.n.e. Archimedes bada wielościany zwane obecnie jego imieniem. Jego prace zaginęły.
• ok. 320 Pappus z Aleksandrii w swoim dziele "Kolekcja" opisuje 13 pólforemnych wielościanów odkrytych przez Archimedesa.
• XV w. Piero della Francesca opisuje 6 wielościanów archimedesowych.
• 1509 r. Luca Pacioli opisuje 8 wielościanów archimedesowych.
• 1509 r. Luca Pacioli opisuje pierwsza kompozycję wielościanów - stellę octangulę.
• XV/XVI w. Albrecht Dürer "wymyśla" przedstawienie wielościanu w postaci płaskiej siatki. Opisuje też 7 wielościanów archimedesowych (w tym jeden dotąd nieznany).
• XVI w. Daniele Barbaro opisuje 11 wielościanów archimedesowych.
• XVI w. Opis kompozycji wielościanów platońskich i wielościanów do nich dualnych. 
• 1619 r. Johannes Kepler podaje pełną listę 13 wielościanów archimedesowych, z dowodem, że innych nie ma, oraz zalicza do wielościanów półforemnych graniastosłupy i antygraniastosłupy. 
• 1619 r. Kepler odkrywa pierwsze dwa wielościany Keplera-Poinsota.
• XVII w. Kartezjusz dowodzi twierdzenia o defekcie wielościanu.
• XVIII w. Leonard Euler odkrywa twierdzenie zwane obecnie jego imieniem, mówiące, że suma liczby wierzchołków i ścian wielościanu wypukłego jest o dwa większa od liczby jego krawędzi.
• 1809 r. Louis Poinsot odkrywa pozostałe dwa wielościany Keplera-Poinsota.
• 1811 r. Augustyn Cauchy dowodzi, że istnieją dokładnie cztery wielościany Keplera-Poinsota.
• 1811 r. Augustyn Cauchy dowodzi twierdzenie mówiące, że każdy wypukły wielościan jest sztywny.
• 1876 r. Edmund Hess odkrywa foremne kompozycje wielościanów platońskich i dowodzi, że jest ich pięć.
• 1878 r. Edmund Hess odkrywa pierwsze dwa niewypukłe odpowiedniki wielościanów archimedesowych.
• 1881 r. Albert Badoureau opisuje 37 wielościanów jednorodnych spośród niewypukłych, półforemnych, a J. Pitsch - 18, z czego 4 nowe.
• XIX w. Ludwig Schläfli opisuje 6 foremnych wielościanów 4-wymiarowych (odpowiedników brył platońskich) i dowodzi, że innych nie ma. Opisuje też pierwsze cztery 4-wymiarowe odpowiedniki wielościanów Keplera-Poinsota (foremne, niewypukłe).
• 1883 r. Edmund Hess opisuje kolejnych sześć  4-wymiarowych odpowiedników wielościanów Keplera-Poinsota (są to tzw. hiperwielościany Schläfliego-Hessa) i dowodzi, że innych nie ma.
• 1930-32 Harold Scott MacDonald Coxeter i Jeffrey Charles Percy Miller odkrywają brakujących 12 wielościanów jednorodnych.
• 1938 r. H.S.M. Coxeter, Patrick Du Val, H.T. Flather i John FLinders Petrie ogłaszają listę 58 możliwych stożkowań dwudziestościanu foremnego (zgodnych z warunkami, jakie musi spełniać stożkowanie, podanymi przez J.C.P. Millera) .
• 1940-42 Bracia Michael S. i Hugh Christopher Longuet-Higgins odkrywają niezależnie od Coxetera i Millera 11 z brakujących 12 wielościanów jednorodnych.
• 1949 r. Ákos Császár podaje przykład wielościanu toroidalnego o najmniejszej możliwej liczbie wierzchołków (t.j. 7). 
• 1954 r. Ukazuje się praca Coxetera, M.S. Longuet-Higginsa i Millera z pełna listą wielościanów jednorodnych.
• 1970 r. S. P. Sopow dowodzi, że lista ta jest kompletna. Dowód jest niepełny.
• 1970 r.  Norman Johnson proponuje nazwy wielościanów jednorodnych.
• 1974 r. Magnus Wenninger publikuje książkę z diagramami i modelami wielościanów jednorodnych.
• 1975 r. John Skilling podaje pełny dowód nieistnienia innych wielościanów jednorodnych. Podaje też przykład 76. bryły jednorodnej.
• 1976 John Skilling opisuje 75 jednorodnych kompozycji wielościanów jednorodnych i dowodzi, że innych nie ma.
• 1976 r. Robert Connelly konstruuje niewypukły wielościan, który nie jest sztywny.
• 1977 r. Lajos Szilassi opisuje niewypukły wielościan toroidalny o minimalnej liczbie ścian (7). Jest on dualny do wielościanu
  Császára.
• 1993 r. Zvi Har'El opracowuje pierwszą animację komputerową wszystkich wielościanów jednorodnych w programie Kaleido.
• 1994 r. Richard Hughes-Jones odkrywa drugi pseudo sześcio-ośmiościan rombowy.
• 1997 r. John Conway opisuje wielościan toroidalnego z genusem 1 o wszystkich
  ścianach będących trójkątami równobocznymi (jest ich 36).
• 2002 r. Guy Inchbald wskazuje dwa brakujące stożkowania dwudziestościanu foremnego w stosunku do listy Coxetara, Du Vala, Flathera i Petrie, a zmieniając reguły definiujące stożkowanie, znajduje jeszcze kilka innych przykładów.     
• 2005 r. rusza międzynarodowy projekt mający na celu znalezienie, opisanie i nazwanie 4-wymiarowych hiperwielościanów jednorodnych (Uniform Polychora Project). Jest ich (na razie) 1849 (w tym 6 foremnych wypukłych i 10 wklęsłych) oraz kilka nieskończonych serii graniastosłupów.