Dermot Wilson we Wrocławiu

Od 3 VI 2015 zapraszamy do galerii "Łącznik" na Wydziale Matematyki i Informatyki UWr na wystawę rysunków kanadyjskiego artysty Dermota Wilsona inspirowanych własnościami pseudołuku "Iterate: Notches and Spirals Derived from the Pseudo-circle". Inną wystawę tego artysty "Emanate: Videos and Drawings" poświęconą iluzjom optycznym można zwiedzać w galerii "Kino" w Dolnośląskim Centrum Filmowym (ul. Piłsudskiego 64a).

Ponadto 3 VI 2015 o godz 12:30 w nowym budynku ASP ul. Traugutta 19/21 (Centrum Sztuk Użytkowych. Centrum Innowacyjności) w sali audiowizualnej 410 odbędzie się wykład artysty połączony z prezentacją jego prac wideo. Uwaga: wykład będzie w języku angielskim, bez tłumaczenia.

Pseudołuk

Jest przykładem kontinuum, czyli przestrzeni topologicznej, która jest zwarta (tzn. z każdego pokrycia zbiorami otwartymi można wybrać podpokrycie skończone) i spójna (tzn. nie da się rozłożyć na dwie rozłączne, niepuste zbiory otwarte). Innym przykładem jest kontinuum są łuk i okrąg, ale nie prosta. Kontinua dzieli się na rozkładalne (tzn. zawierające właściwe podkontinua)
i nierozkładalne. Pseudołuk jest przykładem kontinuum dziedzicznie nierozkładalnego (samo jest nierozkładalne i każde zawarte w nim podkontinuum także), które jest tożsame z każdym swoim nietrywialnym podkontinuum. Początkowe kroki konstrukcji pokazuje poniższy rysunek.

Pseudołuk jest wynalazkiem polskich matematyków, zgłownie związanego z Wrocławiem Bronisława Knastera (1893-1980). W 1920 roku Knaster i Kazimierz Kuratowski (1896-1980) postawili pytanie, czy kontinuum jednorodne na płaszczyźnie euklidesowej musi być krzywą Jordana. W 1921 roku Stefan Mazurkiewicz (1888-1945) pytał, czy kontinuum płaskie homeomorficzne z każdym ze swoich podkontinuów musi być łukiem. W 1922 roku Knaster odkrył pierwszy (inny niż łuk) przykład jednorodnego, dziedzicznie nierozkładalnego kontinuum nazwanego krzywą Knastera, co stanowiło kontrprzykład do pytania Mazurkiewicza. W 1948 roku R.H. Bing wykazał, że kontinuum Knastera jest jednorodne (tzn. dla dowolnych punktów jeden moze być przekształcony na drugi przez homeomorfizm przestrzeni). W tym samym roku Edwin Moise pokazał, że jest ono homeomorficzne z każdym ze swoich niezdegenerowanych podkontinuów. Poniewaz te własności przypominały podstawowe własności zwykłego łuku, Moise nazwał tę przestrzeń pseudołukiem.

Badanie nad własnościami i odwzorowaniami pseudołuku kontynuował we Wrocławiu uczeń Knastera - prof. Janusz Jerzy Charatonik (1934-2004). Nad tymi zagadnieniami pracują nadal matematycy w Zakładzie Topologii Instytutu Matematycznego UWr.

Dermot Wilson

Kanadyjski artysta urodzony w Irlandii. Specjalizuje się w sztuce nowych mediów. Jest dyrektorem Kennedy Gallery w North Bay, kuratorem odbywających się w tym mieście od 2004 roku Ice Fol­lies Bien­nale, aktywnym członkiem Związku Artystów Płn. Ontario, członkiem zarządu Media Arts Network w prowincji Ontario, założycielem  Near North Mobile Media Lab (N2M2L) - stowarzyszenia wspierającego i popularyzującego edukację medialną. Brał udział w wielu wystawach indywidualnych i grupowych w Kanadzie i za granicą. W swoich dziełach wykorzystuje ekspresjonistyczne metody malarstwa w połączeniu z techniką collage'u i eksperymentami w technice cyfrowej.

Iterate: Notches and Spirals Derived from the Pseudo-circle

Wystawa rysunków z ostatnich czterech lat, dla których inspiracją stała się ilustracja konstrukcji topologicznej zwanej pseudołukiem. Artysta próbował przedstawić ten niekonstruowalny i niewyrysowalny obiekt, linię nieskończenie krzywą, posługując się również dźwiękiem, animacją oraz technikami instalacyjnymi i interaktywnymi. Wykonane ołówkiem i długopisem mandalopodobne, wielkoformatowe rysunki nie stanowią bezpośrednich przykładów pseudołuku lub pseudookręgu, wyłoniły się po prostu w trakcie artystycznych badań topologii tej konstrukcji.

Emanate: Videos and Drawings

Wystawa najnowszych prac, która skupia się na iluzji geometrycznej oraz hipnotycznej sugestii. Prace wideo pozwalają wyczarować stan transu, sugerują spokój i złagodzoną aktywność. Rysunki to sugestywne hipnotyczne mandale, które, tworząc na płaszczyźnie paradoksy, pobudzają do podążania za ścieżką ołówka ku zanikającemu centrum.