Max J. Kobbert - niemiecki psycholog i projektant gier urodzony w 1944 roku w Królewcu, ukończył też Akademię Sztuk Pięknych
Ravensburgersklepy internetowe z grami planszowymi
Zazwyczaj odnalezienie drogi w labiryncie jest trudne, a co dopiero gdy jego ściany są ruchome i sytuacja zmienia się z każdą chwilą! Tajemnice labiryntu (w oryginale "Das verrückte Labyrinth", w wersji anglojęzycznej "The Amazing Labyrinth") to gra planszowa wyróżniona prestiżowym tytułem „Gry Roku 1986”. Ma proste zasady, dynamiczną akcję i ogromny wpływ na rozwój wyobraźni geometrycznej.
Od dwóch lat używam tej gry na zajęciach pozalekcyjnych w szkole podstawowej. Ma wielu fanów, a solidne wykonanie sprawia, że może służyć nam jeszcze przez wiele kolejnych lat. Gorąco polecam!
- W 1986 zdobyła międzynarodowy tytuł "Gry Roku".
- W 1994 w Polsce pojawiła się jej piracka wersja pod nazwą "Super labirynt" wydana przez ElMark. Zaprzestano jej produkcji po zawarciu ugody z Ravensburgerem.
- Na bazie tej podstawowej gry Max Kobbert rozwinął inne pomysły, np. Junior Labyrinth (dla dzieci), Secret Labyrinth (na bazie koła, w którym przesuwają się poszczególne wycinki), 3-D Labyrinth (trójwymiarowa plansza), Master Labyrinth (obniżony element losowości), Lord of the Rings Labyrinth (grafika z kopalni Morii), Labyrinth Card Game (wersja karciana).
- Na planszy naklejonych jest na stałe 16 pól labiryntu. Pozostałe są ruchome i rozmieszcza się je losowo. Za każdym razem powstaje więc nowy układ z wieloma ślepymi korytarzami.
- Jeden element jest wolny i służy do przesuwania ruchomych kolumn lub wierszy.
- Na niektórych polach umieszczone są skarby. Te same symbole powtarzają się na kartach, które tasuje się przed rozgrywką i rozdaje po równo między graczy.
- Wylosowane karty stanowią cele misji gracza, których nie ujawnia przeciwnikom. Musi dotrzeć do nich swoim pionkiem na planszy, przesuwając się w dowolny sposób po otwartych w danym momencie korytarzach. Wtedy odkrywa kartę i zdobywa łup.
- Wygrywa ten, kto pierwszy zbierze skarby ze swoich kart i powróci na start.
- Układ korytarzy stale się zmienia, gdyż przed wykonaniem ruchu gracz przesuwa rząd pól labiryntu (być może ze stojącymi tam pionami przeciwników) za pomocą nadmiarowego elementu, dostawiając go na polu brzegowym i wypychając element z przeciwnego końca (jeśli stał na nim pion przeciwnika, przestawia się go na drugą stronę planszy, na dołożone właśnie pole).
- Obmyślanie strategii na kilka ruchów do przodu nie ma sensu, gdyż przeciwnicy w swoim ruchu na pewno zniweczą nasze plany, ale mogą nam też nieświadomie ułatwić rozgrywkę.
- Gdy nie znamy celów innych graczy, trudno przeszkodzić im z premedytacją. Można jednak grać w wersji "w otwarte karty", w której gracz ujawnia, do jakiego celu dąży i przeciwnicy mogą mu w tym przeszkadzać, choć jednocześnie muszą realizować własne cele. Znacznie wydłuża to czas rozgrywki, ale zmniejsza czynnik losowości.
- Najciekawszym etapem gry jest powrót zawodnika, który zebrał wszystkie skarby, na start. Wtedy wspólnym celem pozostałych graczy jest maksymalne pokrzyżowanie jego planów. Gracz bezpośrednio porzedzający ruch "wygrywającego" musi bardzo uważać, żeby niechcący nie pomóc przeciwnikowi.
Modyfikacje:
- Rozbójnicy i strażnicy - dwóch graczy jest strażnikami labiryntu i tylko przesuwają korytarze, aby utrudnić dotarcie do skarbu, a dwóch gra jak w wersji klasycznej.
- Złośliwy labirynt - Ze swoich kart ze skarbami wybieramy jedną i podsuwamy przeciwnikowi, którego celem jest ten skarb wydostać.
Czy wiesz, kto z wrocławskich matematyków został uwiecz-niony na tym znakomitym portrecie w piżamie? Kto jest autorem tego obrazu? Gdzie można go obejrzeć?
Jako młody chłopak Knaster ożenił się z poznaną w Paryżu Marią Morską - muzą Skaman-drytów (zm. w 1945 roku). W czasach wrocła-wskich jego drugą żoną była Regina Lewandowska. Pierwszej żonie Knastera poświęcona jest książka Hanny Faryny-Paszkiewicz "Opium życia".
Steinhaus twierdził, że nazwisko Knaster brzmi w dopeł-niaczu Knastra, a sam Knaster upierał się przy formie Knastera. 
